Bu mövzudakı ismarıc sayı: 4

[Usuli]

بسم الله الرحمن الرحيم

 

Hər şeydə olduğu kimi İslam dininin də qarşısında maneələr və bu maneələri törədənlər vardır. Maneə törədən bu düşmənləri isə daxili və xarici olmaq üzrə iki qismə bölmək olar. Daxili düşmənlərin ən təhlükəlilərindən biridə adətən psixolojik kompleksli olan və ümməti ən pis şəkildə parçalayan təkfirçilərdir.

Onlarla aparılan mübarizədə onlara vurulan zərbələr üsul və furuya yönəlik olmaq üzrə iki qismdir. Bu gün Allahın inayətilə onların bir üsulunu daha yıxmağa niyətliyik.

 

Hər keçən gün xəstə təxəyyüllərinin kal meyvələrindən birini müsəlmanlara təqdim edən bu firqənin uzun uzadı küfr siyahılarından nəyəsə etiraz olaraq “siz bunu küfr sayırsız, halbuki bu əməlin peyğəmbər tərəfindən edildiyi sabitdir” deyildikdə, meydanı boş görüb əldə etməyə çalışdıqları ambisiyalarını qorumaq üçün peyğəmbərlərin ikrah altında küfr əməl edə biləcəklərini iddia edərlər. Bu onların gizləndiyi son dəlikdir... Bu iddianı xüsusən Yusufun – aleyhissəlam – Fironun önündə qadınlarla məhkəməmələşmək istəyini açıqlamaqdan aciz qaldıqları zaman edərlər. Onlara görə Yusuf – aleyhissəlam – həbsdə olduğu üçün ikrah altındaydı və bu səbəblə “məhkəmə küfrünə” düşdü. Lakin ikrah səbəbilə kafir olmadı!?

 

Bu iddianın elmi bir əsası varmı? Peyğəmbərlər ikrah altında küfr edərlərmi? Bu mövzuda veriləcək cavab, təkfirçilərin üsullarından birini daha yıxacaq, günü gündən divarları çatlayan evlərini başlarına çökdürəcək. Müvəffəqiyyət Allahdandır.

[Usuli]

Hənəfi alimlərindən Əbu Bəkr Əs Səraxsi (v. 483 h/1090 m)  bu barədə deyir:

 

وإجراءُ كلمةِ الشرْكِ على اللِّسان مكرَهاً مع طُمَأنِينة القلْبِ بالإيمان مِن بابِ التقيةِ ، وقد بيَّنا أنَّ رسولَ الله - صلى الله عليه وسلم - رخَّص فيه لعمَّارِ بن ياسرٍ - رضي الله عنه - إلا أنَّ هذا النوعَ مِن التقية يجوز لغيرِ الأنبياءِ ، والرسُل - عليهم الصلاة والسلام -، فأما في حقِّ المرسَلين - صلوات الله عليهم أجمعين - ، فما كان يجوز ذلك فيما يرجِع إلى أصلِ الدعْوة إلى الدينِ الحقِ ، وقد جوَّزه بعضُ الروافض لعَنهم الله ، ولكنَّ تجويزَ ذلك مُحالٌ ؛ لأنه يؤدِّي إلى أن لا يُقطَع القولَ بما هو شريعةٌ لاحتمالِ أن يكونَ قالَ ذلك أو فعَله تقيةً ، والقوْل بهذا مُحالٌ

 

“Qəlbi imanla doluykən, dillə şirk olan şey söyləmək təqiyyə babındandır. Biz daha öncə açıqladıq ki, Rəsulullah – sallallahu aleyhi və səlləm – bu mövzuda Ammar bin Yasirə - Allah ondan razı olsun – icazə vermişdi.

Ancaq təqiyyənin bu növü, nəbi və rəsullardan – aleyhimussalatu vəssəlam - başqaları üçün caizdir.

Rəsullar – salavatullahi aleyhim əcməin - üçün isə, haqq dinə dəvətin əsliylə bağlı mövzularda caiz deyil.

Rafizilərdən bəziləri – Allah onlara lənət etsin - bunu caiz görmüşlər. Lakin, bunun caizliyi muhaldır/imkansızdır. Çünki, - (rəsulların) dediyi və ya elədiyi şeyin təqiyyə (ikrah altında olma) ehtimalı daşıması səbəbilə - belə bir şey nəyin şəriətdən olduğu haqda qəti söz deməyə əngəldir. Bu görüş muhaldır/imkansızdır.”

 

Qaynaq: Əbu Bəkr Əs Səraxsi: Əl Məbsut: 24/45

Beyrut: Darul Marifə: 1331

[Usuli]

Hənəfi alimlərindən Mulla Ali Əl Qari (v. 1014 h/1606 m) "Əl Fiqhul Əkbər" adlı əsərə yazdığı şərhdə bu haqda deyir:

 

ومنَع الشيعةُ صُدورَ الصغيرةِ والكبيرةِ قبْلَ الوحْي وبعدَه , ولكنَّهم جوَّزوا إظهارَ الكفر تقيةً

 

“Şiə firqəsi (peyğəmbərlərin) vəhydən öncə və sonra, kiçik və böyük günah işləmələrini imkansız saymışdır. Lakin onlar (peyğəmbərlər üçün) təqiyyə/ikrah halında küfr izhar etməyi caiz görmüşlər.”

 

Qaynaq: Mulla Ali Əl Qari: Şərhu Fiqhil Əkbər: 131

Dəməşq: Darun Nəfais: 1430/2009

[Usuli]

Hənəfi məzhəbinə mənsub məşhur kəlamçı Əs Seyyid Əş Şərif Əl Curcani (740-816 h/1340-1413 m) “Şərhul Məvaqif” adlı qiymətli əsərində deyir:

 

وجوَّزوا الشيعةُ إظهارَه أي إظهارَ الكْفر تقية عند خوْف الهلاكِ , لأنَّ إظهارَ الإسلام حينئذٍ إلقاءُ للنفس في التَّهلُكةِ

وذلك باطلٌ قطعاً , لأنه يُفضي إلى إخفاءِ الدعوةِ بالكليَّةِ وتركِ تبليغِ الرسالةِ , إذ أولى الأوقاتِ بالتقيةِ وقتُ الدعوةِ للضعْف بسبَبِ قلَّةِ الموافقِ أو عدمِهوكثرةِ المخالفينَ

“Şiə firqəsi (peyğəmbərlər üçün) təqiyyə/ikrah halında, həlak olma qorxusu altında küfrü izhar etməyi caiz saymışdır. Çünki belə bir zamanda İslamın izharı canı təhlükəyə atmaq deməkdir.

Bu qəti şəkildə batil bir görüşdür! Çünki belə bir şey (peyğəmbərlərin) dəvətinin tamamən gizlədilməsinə, risalətin təbliğinin tərk edilməsinə aparar.

Həmçinin (sizin göstərdiyiniz gərəkçəni əsas alsaq) təqiyyə üçün ən münasib vaxt, zəiflikdən dolayı dəvət vaxtıdır. Çünki, (ilk dəvət zamanlarında) tərəfdarlar az olur, yaxud da heç olmur. Müxaliflər isə çox olur...”

 

Qaynaq: Ali bin Muhəmməd Əl Curcani: Şərhul Məvaqif: 8/289

Beyrut: Darul Kutubil İlmiyyə: 1419/1998

[Usuli]

Nəticə: Alimlərin bu məzmunda bir çox sözləri vardır. Eyni sözləri Saduddin Ət Təftəzəni “Şərhul Aqaid” əsərində də qeyd etmiş, Hənbəlilərdən Muhəmməd Əs Səfərini “Ləvəmiul Ənvəril Bəhiyyə” adlı kitabında, Hənəfilərdən Alusi “Ciləul Ayneyn fi Muhəkəməti Əhmədeyn” əsərində onun sözlərini olduğu kimi nəql etmişlər.

Nəticə etibarilə təkfirçilərin bu görüşü nəinki Əhli Sünnətin görüşü deyil, hətta bunu aşırı Şiələrdən başqa kimsə deməmişdir.

Görüşün batilliyinə alimlərimiz əqli və nəqli dəlillər zikr etmişlər ki, bunlardan əqli olanlar ağıl sahibi üçün aşkardır. Nəqli dəlillər üçün isə geniş əqidə kitablarına, məsələn Curcaninin sözü gedən əsərində baxmaq olar. Mütaliə zamanı bu mövzuda yeni nəqllər qarşımıza çıxarsa, onlarda mövzuya əlavə ediləcək. Həmd Allahadır.